Bizim ilim geleneğimizde “yüz yüze iletişim”in temel bir yeri vardır. Bu iletişim tarzında, muhataplar arasında deveran eden sadece “malumat” değildir. Biz inanırız ki, söyleyenden de, dinleyenden de, söylenenden ve söyleniş biçiminden de hâsıl olan, belki dile kolaylıkla dökülmeyen, ama mutlak sûrette hissedilen, yaşanan “bir şey” vardır. Biz onun adını bazen “rahmet”, bazen “feyiz”, bazen “bereket” şeklinde telaffuz ederiz. Elinizdeki kitap, “bize ait olan”ın, daha doğrusu “bizim ait olduğumuz ...
